ΤΟ WEBWAR ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥ



Poll

WEBWARΙΣΜΟΣ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ

Author Topic: ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ ΜΥΑΛΟΥ  (Read 57527 times)

0 Members and 2917 Guests are viewing this topic.

perastikos

  • Guest
Re: ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ ΜΥΑΛΟΥ
« Reply #700 on: September 24, 2018, 09:18:07 am »
Φίλε, είσαι ωραίος. Δε συμφωνώ με αυτά που γράφεις, αλλά σε διαβάζω (κι εσένα).

Στη χάξη και στη φέξη, περνάω κι εγώ και ρίχνω μια ματιά. Έγραφα και παλιότερα.

Είναι βολικό, όταν τα σχολιανά είναι εντελώς ελεύθερα και χωρίς λογοκρισία.

Αν και βλέπω, ότι μάλλον δε θα μακροημερεύσει ούτε αυτή η αγορά ιδεών, εν τέλει.

Ξέρεις, υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων. Μια άλλη κοσμοθέαση.

Εγώ είμαι απολίτικος. Βαθιά μπερδεμένος άνθρωπος, χαμένος στις σκέψεις μου.

Δεν μπόρεσα ποτέ να βγάλω άκρη στη ζωή μου, και έτσι απλά οι δεκαετίες πέρασαν.

Με βρήκαν και μπόρες, έφαγα και χαστούκια, και συνεχίζω να έχω προβλήματα υγείας/μνήμης.

Κάποτε διάβαζα πολύ. Από δοκίμια, μέχρι διηγήματα. Και πολλές φυλλάδες. Όχι πια.

Τηλεόραση και ραδιόφωνο δεν παρακολουθώ από τη δεκαετία του '90 και εντεύθεν.

Το ίντερνετ είναι ωραίο. Αλλά δεν έχω συνδρομές και εγγραφές, πουθενά.

Κάθε μέρα ή μια στις τόσες, ρίχνω μια γρήγορη ματιά σε μερικές ιστοσελίδες,
ελληνόφωνες και μη, ώστε να έχω μια πανοπτική εικόνα του «δάσους»:

Έναν διεθνή οικονομολόγο, έναν χριστιανό, έναν 12θεϊστή, μια κομμουνίστρια, έναν τραπεζίτη,
έναν ανθέλληνα, ένα γκρουπ ευφυοχαριτολόγων, μια παλαιοημερολογήτισσα, έναν στρατηγό,
ένα γκρουπ στρατιωτικών αναλυτών, μία συνομωσιολόγο, μια ονειροπαρμένη (και ποιήτρια),
ένα διεμφυλικό άτομο, ένα troll (από την προ, αλλά και μετά αμοιβής εποχή του), έναν έντεχνο,
έναν πρώην αναλυτή μυστικών υπηρεσιών, έναν ψυχικά ασταθή, έναν hippie, έναν δημοσιογράφο,
ένα γκρουπ νεοναζί, μια αρσενική πόρνη, κάτι πιτσιρικάδες gamers, και κάποιες ακόμα ιστοσελίδες...

Μου αρέσει να ακούω πως σκέπτονται οι άνθρωποι. Πως καταλαβαίνουν τον κόσμο.

Ο καθείς λέει τα δικά του και «ψηλαφεί τον ελέφαντα» από τη δική του σκοπιά.

Δε βγάζω καμιά άκρη. Οντολογικά, αισθητικά, ηθικά...

Οι σκέψεις εδράζουν στο μυαλό. Εκεί «φυτρώνουν», «ανθίζουν», εκεί «ξεραίνονται».

Δεν επιβεβαιώνονται, όλα όσα σκέπτονται οι άνθρωποι. Κάποιες σκέψεις, είναι μόνο σκέψεις.

Για κάποια θέματα, δε μπορώ να είμαι σίγουρος. Φερ'ειπείν:

Ότι δεν είμαι μόνο εγώ. Ότι δεν είμαι σκέψη κάποιου άλλου. Ότι δεν ονειρεύομαι.
Ότι δεν είμαι ελεύθερος. Ότι δεν ψεύδομαι. Ότι δεν λανθάνω, κτλ.

Και που σπούδασα, δεν έλυσα τα προβλήματά μου.

Ξέρεις, η ύπαιθρος σε γειώνει. Εγώ ζω σε χωριό. Έχω ρόλο, δεν τον ψάχνω.

Και από όσο μπορώ να ξέρω και καταλαβαίνω, εδώ ζούσαμε όλοι, αναντάμ-παπαντάμ.

Δεν είμαι αγρότης. Είμαι λίγο απ'όλα. Πολυτεχνίτης, ερημοσπίτης, μαστροχαλαστής.

Άλλοτε τα κουτσοφέρνω βόλτα, άλλοτε όχι.

Εδώ βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Συνήθως. Όχι όλοι. Κάποιοι εκδικούνται από γινάτι.

Ακόμα και το ίντερνετ, το μοιραζόμαστε ένας ολόκληρος μαχαλάς, χάρη σε ένα πιτσιρικά.

Η χάρη της χάρης, δηλαδή. Αυτό που οι κουστουμάτοι λένε «μαύρη οικονομία».

Δεν πληρώνω φόρους. Και το αγροτικό το έχω χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας.

Άμα δε ξεπουρναριάσω, θα γίνει λόγκος. Και δε θα έχω ξύλα για το χειμώνα.

Άμα δε μαζέψω τις ελιές δε θα έχω λάδι να πουλήσω.

Άμα δεν ταίσω την κατσίκα, θα πεινάσουμε. Και αυτή και εγώ. Το ίδιο και με τις κότες.

Άμα δε ξεβοτανίζω, δε λιπάνω και δε ραντίσω, ο κήπος θα πάει χαράμι.

Άμα δεν κάνω μερεμέτια στο σπίτι, θα ρημάξει.

Όλα με «ψέματα». Όλα στο περίπου. Αλλά όλα γίνονται.

Όλα τα άλλα τα βλέπω βερεσέδια. Δουλειές του κεφαλιού.

Λόγια του αέρα. Φούμαρα. Να έχουνε, να λένε, να τσακωνόμαστε.

Γιατί εδώ, που λες, δε σφαζόμαστε. Κουτσοί στραβοί, όλοι στο ίδιο καφενείο μαζευόμαστε.

Οι αξίες του χωριού είναι: το κοψίδι, το κλαρίνο, η παντρειά και η γλωσσοφαγιά.

Το χωριό είναι μια μικρογραφία ολόκληρης της χώρας. Βρίσκεις κάθε καρυδιάς καρύδι.

Πλέον, είναι όλοι ξύπνιοι και ψιλιασμένοι. Και, εδώ, οι οικογένειες είναι όλα-ένα.

Και τα περισσότερα πράματα που φτιάχνονται είναι μισο-αυθαίρετα.

Εδώ οι «πατέντες» ζουν και βασιλεύουν. Όλες μονιμότερες του προχείρου.

Δεν υπάρχει περιθώριο να κάνω κάτι άλλο. Όλα είναι προαποφασισμένα.

Προβλέπονται.

Ακόμα και ο πρόεδρος με τους νοματαίους του, απλώς ζημιές επιδιορθώνουν.

Δε νομοθετώ.

Αλλά και να ήθελα, και να με άφηναν, και να μου το ζητούσαν, δε θα μπορούσα.

Δεν έχω γνώσεις επί παντός επιστητού, ούτε άποψη για όλα.

Ακόμα αναζητώ και προβληματίζομαι.

Δεν είμαι σίγουρος με ποιο τρόπο θα ήταν καλύτερο να οργανωθούμε.

Όλοι.

Εξάλλου, ίσως κάποιοι να μη θέλουν να οργανωθούν.

Τι νόημα έχει η κοινότητα, όταν υπερβάινει τους 150 συμμετέχοντες;

Τι νόημα έχει η κοινωνία, όταν στην πράξη καταντά ακοινωνησία;

Τι νόημα έχει η αδελφοσύνη, όταν στην πράξη δεν εμπιστευόμαστε ούτε τον γείτονά μας;

Τι νόημα έχει η ελευθερία, όταν δεν μπορείς να πεις, να κάνεις και να πας όπου θες, χωρίς άδεια;

Τι νόημα έχει η ισότητα, όταν στην πράξη δεν είμαστε όλοι ίσοι σε τίποτα;

Τι νόημα έχει η δικαιοσύνη, όταν διορίζονται όσοι την ασκούν;

Τι νόημα έχει κάποιος να κατηγορεί αυτεπάγγελτα (και κατ'επάγγελμα) όποιον θέλει;

Τι νόημα έχει η παιδεία, όταν παιδευόμαστε χωρίς αντίκτυπο;

Τι νόημα έχει να μαθαίνουμε, όσα συμβιβαστικά ή μη, συμφώνησαν οι νικητές;

Τι νόημα έχει η ιδιοκτησία, όταν μόνο λίγοι μπορούν να είναι ιδιοκτήτες σχεδόν όλων των κτητών;

Τι νόημα έχει η ιδιοκτησία, όταν σου την αφαιρούν με νόμους οι άλλοι;

Τι νόημα έχει η φορολογία κάποιου που ο ίδιος επινοεί ένα λογισμικό; Ποιον εκμεταλλεύεται;

Τι νόημα έχει το κέρδος και το επιτόκιο; Αυτό δεν είναι απλησία με άλλο όνομα;

Τι νόημα έχει η εργατική οργάνωση, όταν δεν υπάρχουν καν αρκετοί εργάτες, πλέον;

Τι νόημα έχει η κεφαλαιοκρατική οργάνωση, όταν δεν υπάρχουν καν κεφάλαια;

Τι νόημα έχει η κοινοκτησία, όταν δεν τη διαχειρίζονται όλοι;

Τι νόημα έχει η κοινοχρησία, όταν στην πράξη περιορίζονται όλα;

Τι νόημα έχει η γραφειοκρατική οργάνωση μας, όταν αυτή ευνοεί συνήθως τον εαυτό της;

Τι νόημα έχει η οργάνωση της οικονομίας, όταν εμείς οργανώνουμε δική μας, ανταλλακτική;

Τι νόημα έχουν οι νόμοι μιας χώρας, όταν την υπερβαίνουν διαχωρικοί νόμοι;

Τι νόημα έχει η συνύπαρξη, μεταξύ ανθρώπων που πιστεύουν οτι δε μπορούν να συνυπάρξουν;

Τι νόημα έχει η συνύπαρξη, μεταξύ ανθρώπων που αποδεικνύουν οτι δε μπορούν να συνυπάρξουν;

Τι νόημα έχουν οι ερμηνείες των ανθρώπων, όταν επανερμηνεύονται από τους ανθρώπους;

Τι νόημα έχει οποιοδήποτε νόημα, όταν ξεπεραστεί, όπως ακριβώς το προηγούμενο νόημα;

Τι νόημα έχει οποιαδήποτε πράξη, όταν στην πράξη θα αναιρεθεί από τους επόμενους;

Ξέρεις, εμένα, από το ένα μου το σόι, της μάνας, ήταν με τον Άρη, στον εμφύλιο.
Και από το άλλο μου το σόι, του πατέρα, ήταν με τον Ζέρβα.

Τι κατάλαβαν που σκοτώθηκαν αναμεταξύ τους, τα αδέρφια;

Στην Ιαπωνία, οι ιδέες του Μπεναρόγια δε «φύτρωσαν», ποτέ. Τις ξερίζωσαν.

Πόσο χειρότερη θα ήταν αυτή η χερσόνησος, εάν δεν είχαν «φυτρώσει» και εδώ;

Και, ξέρεις, η ζωή είναι πολύ σύντομη. Δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι σου γίνεται.

Άλλα θες στα 5 σου χρόνια, άλλα στα 15, άλλα στα 35, άλλα στα 55, και άλλα στα 85.

Κάποια δεν τα λύνεις ποτέ, απλά τα ξεχνάς.

Έχεις ακούσει που λένε: εκεί που ήσουν ήμουνα, και εδώ που είμαι θα'ρθεις.
Έχει μεγάλη δόση αλήθειας αυτή η κουβέντα.

Φυλάς τα ρούχα σου, αλλά στο τέλος σου μένουν τα μισά. Ό,τι κι αν κάνεις.

Και δε μπορείς να ζήσεις μόνος σου. Αργά η γρήγορα θα σε βρουν και θα σε ζώσουν.
Τα φίδια, οι γύφτοι, οι τελώνηδες, οι αστυνομία, ο φθόνος, η περιέργεια, τα συμφέροντα, τα λάθη σου...

Η ίδια η ανάγκη.

Ακόμα και αν δεν τσιμπάς το δόλωμα, ακόμα και αν είσαι ολιγαρκής, και κάνεις λιτό βίο.

Ακόμα και αν έχεις προμήθειες φαγητού και νερού για κανα χρόνο, στην αποθήκη και στη στέρνα.

Ακόμα και αν έχεις την bug out bag δίπλα στην πόρτα σου, σε περίπτωση ανάγκης, φωτιάς, κ.α.

Ακόμα και αν κοιμάσαι με το σουγιάδι, κατω από το κρεβάτι σου.

Η αναποδιά θα σε βρει. Θα είσαι τυχερός για μια ζωή;

Μου φαίνεται παραπλανητικό, όλο αυτό το πανηγύρι προπαγάνδας. Από όλους.

Μου φαίνεται ότι είμαστε όλοι, ομαδικώς, χαμένοι στον λαβύρινθο των ονειροφαντασιών μας.

Κάποιοι δε. Έχουν ρόλους κομμένους και ραμμένους για όλους.

«Κομπάρσος» στο έργο τους.

Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια, ώστε να βρω την ησυχία μου.

Δε μπορεί να είναι μόνο όλο αυτό. Η ζωή είναι αίνιγμα. Το να είσαι... είναι ακατανόητο μυστήριο.

Τόσος κόπος, τόσος μόχθος, τόση προσπάθεια, για μηδαμινό αποτέλεσμα.

Εγώ δε θα πάρω ποτέ σύνταξη. Μάλλον θα πεθάνω πιο νωρίς. Το έχω αποδεχτεί.

Ίσως, προσεχώς, να μας προλάβει και ο πόλεμος, όλους. Δεν ξέρω, αν και έτσι φαίνεται.

Δε φοβάμαι να πεθάνω. Οπότε για μένα, η θρησκεία δεν έχει νόημα.

Και θα πεθάνω, χωρίς να τα ξέρω όλα, και χωρίς να τα έχω κάνει όλα. Χωρίς να έχω καταλάβει.

Μια ζωή μες την αβεβαιότητα.

Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν, καλοπροαίρετα, ότι είμαι ένας σκεπτικιστής.

Κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να πουν, κακοπροαίρετα, ότι είμαι ένας απλώς ένας άνθρωπος σε σύγχυση.

Ξέρεις, πάντοτε με εξέπλητταν οι άνθρωποι που φαίνονταν να έχουν απαντήσεις, σχεδόν για όλα.

Εσύ πότε πρόλαβες, από την εφηβεία σου κιόλας, και πείστηκες;

Δεν έχεις απορίες; Δεν κάνεις συγκρίσεις με άλλες κοσμοθεωρίες; Δεν αναρωτήθηκες, ότι ίσως σφάλλεις;

15 χιλιάδες γενιές ανθρώπων, όλες σφάλλανε, έως ότου μια μέρα ερμηνευτούν όλα με τον διαλεκτικό υλισμό;

Που είναι οι αμφιβολίες σου, οι ενοχές σου, οι αυτοκριτική σου, τα λάθη σου, οι διαψεύσεις;

Η ωμή διαπίστωση, ότι το ποτάμι της ιστορίας κύλησε προς άλλην κατεύθυνση.

Ή μήπως είσαι μικρός ακόμα, για όλα αυτά;

Ίσως. Ίσως όχι. Ίσως να μου διέφυγε εμένα κάτι, όλες αυτές τις δεκαετίες. Ίσως να μη το μάθω ποτέ.

Μακρηγορώ. Δεν περιμένω απάντηση. Ρητορικά. Περαστικός γαρ.